'Ik wil je vragen om even te pauzeren,' zei ik.
'Om te pauzeren en stil te staan bij de weg die je al hebt afgelegd. Kan je die zien?'
Ze snikte.
'Maar wanneer is het klaar?', vroeg ze met betraande ogen.
'Kan je dankbaarheid voelen voor waar je nu bent en van waar je komt? Kan je de reis zien die we al hebben afgelegd?, herhaalde ik met zachte doch onverbiddelijke stem.
'Ik weet het wel', antwoordde ze. Ditmaal zonder gesel.
'Ik heb een eetstoornis en een alcoholverslaving overwonnen'.
'Zie je wel hoe groot dat is?', gaf ik terug.
'Ja, dat zie ik, maar wanneer komt er een einde aan?', vroeg ze.
'Wanneer het klaar is', antwoordde ik.
'Je hebt een stevig pad voor jezelf gekozen. Een diep pad met grote stukken om te helen en dat hakt er al eens stevig in. Niet iedereen is bereid om dat pad te bewandelen. Maar jij wel. Misschien lijkt dat nu niet snel genoeg zijn vruchten af te werpen maar dit pad is er eentje van de lange adem. Van duurzaamheid, van transformatie en van heling. Niet alleen voor jou maar ook voor de generaties voor jou en de generaties na jou. Dat is wat jij nu aan het neerzetten bent. En zolang je blijft vasthangen aan wat er zwaar was, kan je de lichtheid niet voelen die er nu al is.'
Comentarios